STUDNIA - Studzieniczna

Studnia Ducha i Duszy

Źródłem życia jest woda.

Woda zdobi ziemię. Są drobne zwierciadełka na drogach porzucone przez deszcz, symetria płatków śniegu, fraktalne arabeski na powierzchni szyb, świetliste krople przyczepione do liści i w chłodne poranki ujawniające sieci pajęcze, tkanina szronu, miękkie chmury, brokat rozsypany na śniegu, szkliste sople, co zamieniają dom w pałac, i są też szaty z mgły, i lód, w którym można rzeźbić.

Woda ciągłość i życie w sobie chowa.

W krainie, o której tu piszę, jest i ogromne Jezioro, a przy nim urocza Studzienka, z której czerpią cudowną wodę Pielgrzymi, zaglądając czasem w jej drobne zwierciadlane oczko. W zielonej satynowej głębi mieszka samotnie Duch, ale On nie straszy, nie obawiajcie się. Duch w Studni przelewa długie godziny i właśnie, gdy jakiś Wędrowiec zagląda do Studzienki, wtedy wodny Duch spotyka się z Duszą mieszkającą w świątyni jego ciała. Na dnie Jeziora, na podwodnych łąkach, pasą się także Wodne Duszki, co bawią się wśród fantastycznych splotów ciemnozielonych wodorostów, urządzają sobie przejażdżki na grzbietach fal i ryb, i które czasem marzną, gdy Jezioro zasnute jest przeźroczystą szybą lodu. Każdy z nich jest w jakimś delikatnym szafirowym odcieniu. Dlatego nikt nigdy nie może ich dostrzec. Te wszystkie duszkowate stworzonka zacne są bardzo i pomagają Turystom, Pielgrzymom i strudzonym Wędrowcom w rozwiązywaniu ich codziennych kłopotów.

Nie zapomnijmy także i o tym, że: „wokół studni spotykają się zakochani, zaspakajają swoje pragnienie, budują domy, wychowują dzieci. I jeśli ktoś postanawia odejść, to studnia żadną miarą za nim nie podąży. Podobnie porzucona miłość zostaje, ale nadal wypełnia ją ta sama czysta woda.”

Paulo Coelho z „Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam ...”